Addicted in Life - (gr) Εθισμένοι στη Ζωή

Πρίν από λίγο καιρό μου ζητήθηκε να γράψω για το περιοδικό "Ξυπεταιών"
ένα κείμενο με αφορμή τους εθισμούς για να δημοσιευθεί στο Τεύχος Ιουνίου-Ιουλίου 2008.

Καθισμένη σ’ένα τραπεζάκι και γύρω μου άνθρωποι, με όμορφα μαλλιά, όμορφα ρούχα, όμορφα αξεσουάρ, περιποιημένοι... ηλιόλουστη μέρα και διάφορες σκέψεις που με απασχολούν γύρω από την έννοια της ευτυχίας.
Πότε άκουσα τελευταιά φορά τη λέξη αυτή; Οι γραπτές ευχές μας συνήθως την περιλαμβάνουν, οι σκέψεις μας επίσης, τα λόγια μας όμως, σπάνια την επιλέγουν.
Ίσως, φταίει η σύνδεσή της με την έννοια της αναζήτησης - «η αναζήτηση της ευτυχίας».

Η διαδικασία της αναζήτησης, έχει τον χαρακτήρα του αγώνα, της προσπάθειας και ακόμα περισσότερο, τη προϋπόθεση της αυτογνωσίας. Έννοιες μη ελκυστικές σε καιρούς που η ταχύτητα είναι το βασικό συναίσθημα που προκαλεί - ή επιθυμούμε να μας προκαλέσει - δέος κι ο καφές από απόλαυση, έχει γίνει πρωινό χάπι, απαραίτητο για την καθημερινή «λειτουργία» του οργανισμού μας.
Από την άλλη ίσως να μην έχω δίκιο, αναζήτηση υπάρχει.

Τα δάχτυλά μας καθημερινά ψάχνουν: ψηφιακά μηχανήματα, ρούχα, προϊόντα διατροφής, περιποίησης, κανάλια, σταθμούς, ταινίες, τηλέφωνα, υπηρεσίες...μήπως κάπου εκεί μέσα βρίσκεται κάτι βαθύτερο; Βαθύτερο από την τσέπη, που όσο κι αν είναι το «μήκος» της, προεκτείνεται σταδιακά, αμετάκλητα και δραματικά όσο επιθυμούμε - «χρειαζόμαστε» με μια πιστωτική κάρτα..μέχρι τον πάτο -ή το χείλος του γκρεμού-.
Μια ξανθιά κοπέλα απέναντί μου, με υπέροχα μαύρα μεσογειακά μάτια, ψάχνει τα τσιγάρα της μέσα στην τσάντα...
Κάποτε κάποτε, έχω κι εγώ έναν «εθισμό»: αναζητώ τη σκέψη του συνομιλητή μου, την ανησυχία, τις έννοιες του... γιατί; δεν ξέρω, μάλλον, βρίσκω ειδικό ενδιαφέρον στα συναισθήματα των ανθρώπων.

Τα συλλέγω σε μια ψυχολογική εγκυκλοπαίδεια, που ανατρέχω στις δύσκολες στιγμές μου, όταν φοβάμαι, διστάζω, ντρέπομαι ή νιώθω αδικημένη και ψάχνω δύναμη να σταθώ όρθια.

Είναι μια αναζήτηση που σκοτώνει τη μοναξιά μου, χωρίς να ξεχειλίζει τη ντουλάπα μου, χωρίς να δημιουργεί χρέος και υπόλοιπο, παρά μόνο τον απόηχο της ανάγκης για επικοινωνία.

Είναι ένας εθισμός στη ζωή - με τις δυσκολίες και τις χαρές της - που μπορεί να την μεταμορφώσει ανέξοδα σε πρακτική (υπαρκτή) ευτυχία, υπενθυμίζοντάς μου, ότι ανήκω σ’ αυτό το γένος, που λέγεται άνθρωποι.